Soms is een verlies zó overweldigend en ingrijpend dat je niet weet waar je het moet zoeken. Soms kan een verlies zó lang geleden zijn, dat je niet weet waar je moet beginnen. Door gewoon maar ergens te beginnen ontstaat dat pad vanzelf. Zonder dat je er misschien erg in hebt.

Begin met verdriet. Begin met radeloosheid. Begin met verwarring. Begin met woede. Begin met leegte.

Begin. Ergens.

Je hoeft het ook niet te weten want je lichaam weet het wel. Door je lichaam te volgen ontstaat het vanzelf. En pas als je achterom kijkt zie je het pad dat je hebt gelopen. Zie je waar je geweest bent. Waar je vandaan komt. En waar je bent.

​

In mijn sessies word je uitgenodigd om te vertragen, te verdiepen en te verstillen. Massage en aanraking zijn een mooie ingang naar het onderzoeken en bewust worden van de diepere lagen in jezelf. Het helpt je te luisteren naar wat je lichaam te vertellen heeft.

Als je na een verlies moeite hebt het leven weer in te ademen, nodig ik je uit de tijd te nemen om te voelen wat er is. Daar wil ik je graag bij ondersteunen. Aandachtig en zorgvuldig. Met respect voor wat er is of opkomt.

​

Je bent welkom met vele soorten van verlies.

Ook als jij, net als ik, te maken hebt gehad met verlies van je broer of zus, ben je van harte welkom. Ik zal je vanuit herkenning en gedeelde ervaring kunnen begeleiden in jouw zoektocht.

​

Gestold verdriet

Toen ik 12 was overleed mijn 19-jarige zus. Van een redelijk onbezorgde jeugd schoof ik compleet in de war en alleen de adolescentie in. Om geen ‘onnodige last’ te zijn bovenop het verlies van mijn ouders heb ik mezelf onzichtbaar gemaakt. Dit verlies in ons gezin heeft in mijn lijf een basaal gevoel van onveiligheid en een sluier van zwaarte achtergelaten. Er was geen ruimte om lichtheid en speelsheid te mogen voelen. Om in het leven te staan.

Wat ik me realiseerde in mijn zoektocht is dat ik me heel vaak nog dat 12-jarige meisje voelde. Het meisje dat het allemaal niet weet.

Ruim 45 jaar na het overlijden van mijn zus was het tijd om liefdevolle aandacht en ruimte aan het gestolde en gestapelde verdriet te geven. Ik kon ervaren dat ik ‘eindelijk’ op mijn plek viel, in mijn lijf kon landen. Dat ik er ben, dat ik er mag zijn, dat ik leef. En dat ik mag genieten.

​

Rouwen met Compassie

Ik ben aangesloten bij landelijk Netwerk Rouwen met Compassie. Bij dit netwerk zijn therapeuten aangesloten die mensen ondersteunen bij vragen rondom rouw en verlies. Op de website kun je onze visie op rouw vinden en informatie over het netwerk en haar deelnemers.